Jaka jest prawda kryjąca się za badaniami neurobiologicznymi, które wykorzystujesz w projektowaniu i dostarczaniu szkoleń?

W ramach swojego rozwoju zawodowego, w jaki sposób korzystasz z informacji opartych na badaniach naukowych i wykorzystujesz je do informowania o sposobie, w jaki projektujesz i rozwijasz swoje interwencje edukacyjne?

Badania neurobiologiczne do wykorzystania w projektowaniu i realizacji procesu uczenia się

Badania neurobiologiczne pokazują, że jeśli użyjesz stymulacji elektrycznej podczas nauczania swoich pracowników, będziesz miał lepszych uczniów. Będziesz modulować aktywność neuronów podczas szkolenia w celu poprawy uczenia się i funkcji poznawczych wysokiego poziomu. Nauka wykazała, że można wykorzystać przezczaszkową stymulację elektryczną (tES), aby zastosować niewielki prąd elektryczny do skóry głowy i poprawić funkcjonowanie mózgu.

Czy to brzmi zbyt dobrze, by mogło być prawdziwe? To prawda, ale ja również skorzystałem z pewnej dziennikarskiej licencji na te badania z 2014 r., aby przedstawić pewien punkt [1]. Badania są prawdziwe, i to jest fascynujące. Pokazuje, że istnieją pewne korzyści z używania bardzo małych impulsów elektrycznych, które niektórzy ludzie powiedzieli, że nie mogą nawet poczuć.

Za nagłówkiem

Dla mnie, jako profesjonalisty w dziedzinie L&D, który chce wykorzystywać badania i dowody w swojej pracy, zastanawiające są szczegóły badań. Autor raportu, Kadosh, odnosi się do badań z 1964 roku, a w artykule czytam, że jest czternaście odniesień do prac i badań innych osób.

Już to podkreśla dla mnie szczegółowość, metodyczność i stosunkowo powolne tempo tej pracy, tak jak powinno być. Kadosh uwzględnił w swoich badaniach ponad 1000 sesji i podkreślił, że "obecne ustalenia w każdym badaniu oparte są na stosunkowo niewielkich próbkach". Jak wszystkie badania, aby miały prawdziwą wartość, muszą być prowadzone z udziałem dużej liczby osób, w różnych kontekstach, przy różnorodnych aktywnościach i oczywiście z uwzględnieniem placebo i ślepych prób.

Kadosh podkreślił również progres potrzebny w jego piśmie: "W przyszłości konieczne będą badania na większą skalę. Kiedy przeprowadzimy wszystkie wymagane badania w celu określenia najlepszych parametrów stymulacji, skuteczności, bezpieczeństwa i potencjalnego mechanizmu działania, będzie to prosty proces, aby zintegrować to narzędzie w pełnowymiarowej próbie, w kilku ośrodkach i krajach".

Jak każde dokładne badania, będzie to wymagało czasu. Kadosh podsumowuje: "choć obecne wyniki są obiecujące, istnieje możliwość dalszego rozwoju". Jako praktycy L&D musimy widzieć całość badań, a nie tylko ich nagłówki i nie musimy spieszyć się z przypadkowym stosowaniem małych fragmentów...

Czy neuronauka może faktycznie pomóc w naszych działaniach edukacyjnych?

Wyzwanie jak wykorzystać odkrycia neuronauki w naszej praktyce zostało podkreślone przez Johna T. Bruera [2]: "Metody komórkowej i molekularnej neuronauki są potężne, ale nie zawsze jest jasne, że koncepcje uczenia się i pamięci używane przez neuronaukowców są takie same jak te używane przez psychologów, nie mówiąc już o nauczycielach w klasie ... [i] że spekulacje na temat praktycznych zastosowań nie są badanymi informacjami".

W swoim artykule Bruer podkreśla, że badania zawarte w książce How People Learn: Brain, Mind, Experience, and School, "skromnie konkluduje, że badania nad mózgiem wykazały, że zmiany strukturalne w mózgu kodują uczenie się i przyznaje, że w przyszłości neuronauka może przynieść pewne praktyczne korzyści nauczycielom".

Kluczowym terminem jest tu "skromnie". Podkreśla się, że istnieje potencjał w przyszłości tej nauki, ale w momencie publikacji, w 2000 roku, tak nie jest. Technologia zawsze rozwija się w zdumiewającym tempie, ale czy od czasu publikacji nastąpiły wystarczające zmiany, które mogą mieć rzeczywisty wpływ na edukację w sposób, w jaki nam się wydaje, że mogą?

Bruer stwierdził również: "Próby powiązania neuronauki z edukacją nie poświęcają wystarczającej uwagi psychologii" oraz że "to, co jest frustrujące dla badaczy edukacyjnych i innych osób zaangażowanych w rozwój nauki o uczeniu się, to fakt, że obecna fascynacja edukatorów synapsami i obrazami mózgu powoduje, że pomijają oni znaczny korpus badań psychologicznych i behawioralnych, które mogłyby mieć natychmiastowy wpływ w klasie".

Inne nauki i ich wkład

Czy skupiając się wyłącznie na neuronauce, nie ignorujemy innych dyscyplin, które mogą wnieść tak wiele wartości i być tak potężne w naszej codziennej pracy? Profesor neuropsychologii rozwojowej z Oxfordu, Dorothy Bishop wydaje się tak uważać [3]: "Jestem za neuronauką poznawczą i badaniami podstawowymi, które odkrywają więcej na temat neuronalnych podstaw typowego i nietypowego rozwoju. Ze wszech miar róbmy takie badania, ale róbmy je, ponieważ chcemy dowiedzieć się więcej o mózgu, a nie udawać, że ma to znaczenie edukacyjne. Jeśli naszym celem jest opracowanie lepszych interwencji edukacyjnych, powinniśmy skierować fundusze na badania nad dobrze zaprojektowanymi próbami poznawczych i behawioralnych badań nad uczeniem się, a nie skupiać się na neuronauce".

Wykorzystując neuronaukę jako taką, aby dowiedzieć się więcej o mózgu i jego wewnętrznym funkcjonowaniu, stajemy się lepiej poinformowani i zyskujemy wgląd, jak również jesteśmy w stanie zadawać pytania dotyczące badań, o których prawdopodobnie wcześniej nie wiedzieliśmy, że są możliwe.

"Neuronauka edukacyjna jest wartościową dziedziną z realnym potencjałem poprawy nauczania", stwierdza Annie Brookman, doktorantka w Centre for Brain and Cognitive Development, Birkbeck, University of London [4]. "W rzeczywistości neuronauka edukacyjna nie próbuje łączyć najdrobniejszych szczegółów mechanizmów neuronalnych bezpośrednio z klasą, a wręcz przeciwnie - zawiera psychologię poznawczą".

Nasze wykorzystanie neuronauki musi być w połączeniu z innymi naukami i istniejącymi badaniami, aby uczynić ją użyteczną dla nas w naszych rolach. Przykładem tego jest wypowiedź Richarda Guy i Bruce'a Byrne'a ze Szkoły Nauk Medycznych, Uniwersytet RMIT, Bundoora, Australia. School of Medical Sciences, RMIT University, Bundoora, Australia [5]: "Trening metapoznawczy powinien być rozważany (uczenie się jak się uczyć), a Mayer zaproponował, że poprawa metapoznania powinna być podstawowym celem edukacyjnym".

Wykorzystując informacje w ten sposób, aby informować naszą praktykę, będziemy w stanie pomóc jednostkom i organizacjom o wiele bardziej inteligentnie niż tylko podrzucając najnowszy obraz skanu mózgu.